Tot op het bot

Vijf jaar geleden werd bij mij kanker geconstateerd. Het is niet te beschrijven – en voor velen moeilijk te begrijpen – wat er dan met je gebeurt, maar ik ga toch een poging doen er iets over te vertellen.

Hoe het allemaal begon. Ik liep al maanden met pijn in mijn hamstring. Het leek op een blessure van te intensief sporten en de fysiotherapeut dacht aan een scheurtje in de spier. Omdat de pijn niet over ging en er een zwelling voelbaar was bleef ik aandringen op echo’s, maar deze gaven geen duidelijk beeld. Een MRI en een biopt gaven uiteindelijk uitsluitsel: sarcoom. ‘Wat is in vredesnaam een sarcoom?!’ dacht ik. Een kwaadaardig gezwel op de spier. Ik had hier nog nooit van gehoord. ‘We gaan eerst bestralen en dan opereren’, zei de oncologisch chirurg. ‘Na de operatie volgt nog een periode van drie maanden revalidatie’. ‘Mooi’, dacht ik. ‘Dat is duidelijk en we gaan dit varkentje wassen!’ Maar dat viel tegen … Na drie jaar intensief behandeld te zijn – bestralen, 3 operaties en weer bestralen, 2 revalidatietrajecten – ben ik nu twee jaar gezond. Hoera! Helaas heb ik zenuwletsel overgehouden aan de behandelingen, maar ik beschouw dit als de prijs die ik heb betaald om verder te mogen leven.

Wat mij in retrospectief vooral bijblijft is hoezeer ik in dit proces bezig ben geweest met overleven. Alles op alles zetten om weer gezond te worden, om vooral fysiek te herstellen. Zo snel mogelijk weer – letterlijk – op de been komen om te kunnen functioneren als daarvoor. Als moeder, echtgenoot, psycholoog, kind van ouders en zus van broer, vriendin etc.  Want als je geconfronteerd wordt met een levensbedreigende ziekte, wordt je hele omgeving daarin meegenomen, het heeft invloed op allen om je heen. Fysiek gezond worden, dat was mijn missie en die van en voor mijn omgeving.

Op zielsniveau echter begon ik aan een reis, waarvan ik op dat moment niet bewust was. Een reis die nog steeds gaande is. Hoe een dergelijke reis wordt afgelegd is prachtig beschreven in het boek ‘Tot op het bot’, geschreven door Jean Shinoda Bolen. Zij omschrijft deze reis aan de hand van de afdaling van de godin Inanna naar de onderwereld. Bij iedere poort leg je iets af – alles wordt afgedaan – totdat er niets meer van je overblijft dan je skelet; aldus de analogie met de ziekenhuisgang. Bij het lezen vielen er vele puzzelstukjes op hun plaats. Fijn dat ik me door dit boek te lezen zo begrepen heb gevoeld!

Wanneer je een levensbedreigende ziekte krijgt staat je wereld totaal op zijn kop. Angst, paniek, focussen, nadenken over behandelingsvormen, verdriet, existentiële vragen, woede, onbegrip. Per persoon verschilt het, hoe je dealt met ziekte, maar het geeft de mogelijkheid om grondig te reflecteren op je leven en op de invulling en zingeving ervan; wat is werkelijk belangrijk voor mij en waar geef ik mijn energie aan? Er is veel veranderd voor mij in de afgelopen vijf jaren. Ik sta nu op een heel ander punt van mijn leven dan toentertijd. Ik voel dat een nieuw tijdperk zich heeft aangediend en daar sta ik vol voor open. Ik leef! En ik vervolg mijn reis met liefde, kracht en vertrouwen.