23 okt Labyrint van geduld

Labyrint van geduld

We lopen door een labyrint in de tuin van de Maanhoeve[1]. Het is een labyrint van lage heggetjes dat via een smal pad naar een centrum, een open kern leidt. Er lijkt geen einde aan het smalle pad te komen, al meer dan een halfuur lopen we in langzaam tempo tussen de heggetjes achter elkaar aan en ik word ongeduldig. Dan weer linksom, dan weer rechtsom. Zou er ook een kortere weg zijn? denk ik. Kunnen we niet recht vooruit? Kun je ook dwars door de heggetjes heen? Ik kijk om mij heen en probeer iets interessants te ontdekken, maar zonder succes. Nu dient ook verveling zich aan. Ik zie een stokje liggen, het is gerafeld en droog, met scherpe uiteinden, niet echt mooi, maar ik pak het op. Een lelijk stokje vind ik het. De nazomerzon schijnt warm op mijn blote armen en ik denk: hoe lang nog tot ik naar huis mag? Het labyrint als metafoor voor het leven.

De wandeling is onderdeel van een Zen meditatieweekend met als thema ‘de weg’, onder leiding van Zen-leraar Annetje Brunner[2]. Het weekend wordt ingeleid met een voorgelezen tekst, “Ongestoorde Ontwikkeling”[3]. Ik luister naar het oplezen van de tekst en hoor:

Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn

Er zijn onopgeloste zaken in mijn hart. Mijn gedachten gaan naar de situatie waarin ik mij bevind met onze zoon, die ik al meer dan een halfjaar niet heb gezien. Een situatie die ik maar moeilijk kan accepteren, welke eindeloos verdriet oproept, die ik nog steeds niet helemaal kan begrijpen en waarvan ik niet kan zien wat de uitkomst ervan zal zijn. Eindeloos graaf ik in mijn geheugen, hoe is dit nu allemaal gekomen? Wat heb ik gemist, niet goed gedaan, nagelaten? Het is alsof ik een boek lees in een taal die ik niet ken, een film waar ik niet in thuis hoor. Ik wil het graag begrijpen, veranderen, iets doen om het allemaal op te lossen. Geduld hebben?! Ik verdraag het niet om nog meer geduld te hebben, het doet te veel pijn. Het gaat hier om mijn zoon, mijn kind, dat ik heb gevoed en gekoesterd, mijn kind waarvan ik oneindig veel houd.

Maar hoe ik ook worstel, hoe ik ook denk, graaf, huil, schreeuw, het antwoord dient zich niet aan en er zit niets anders op dan rustig te blijven en geduld te hebben. Er zit niets anders op dan het te verduren, ik heb de pijn te verdragen. De volgende alinea uit “Ongestoorde Ontwikkeling” stemt me licht positief:

Het komt erop aan alles te leven, als je de vragen leeft
leef je misschien langzaam maar zeker
zonder het te merken
op een goede dag
het antwoord in

Ik hoop het echt, met heel mijn hart, ik hoop het zo. Ik oefen deze dagen in het aanwezig zijn, dichtbij de machteloosheid en de wanhoop die ik ervaar. De natuur, de stilte, de contemplatie en de inbedding, de aanwezigheid van anderen troosten mij. Het stokje gaat mee naar huis, het is mijn stokje, het stokje met de rafelige randjes dat het beeld oproept van een speer. Het ligt inmiddels op mijn bureau in mijn werkkamer en ik zie het iedere dag. Hoe langer ik ernaar kijk des te meer schoonheid ik erin ga zien. En ik denk aan een liedje van Wende, die zingt:  want ik ben, hier zoals ik ben, met alle glans en rafelranden. Mijn leven zoals het is, met alle glans en rafelranden. De weg is hier, de weg is nu, en ik loop, stap voor stap voor stap.

[1] De Maanhoeve in Exloërveen is een serene plek voor retraites en spirituele bezinning, gelegen in het rustige Drentse landschap. De prachtige, landelijke omgeving bevordert introspectie. Voor meer informatie: maanhoeve.nl

[2] Annetje Jikai Brunner is ervaren en doorleefd Zen-leraar, zij begeleidt meditaties en retraites met compassie en diepgang. Haar stijl van begeleiden kenmerkt zich door rust, menselijkheid, gelijkwaardigheid en humor, waarbij zij het tonen van haar eigen kwetsbaarheid niet schuwt. Voor meer informatie over haar werk: dewerkschuur.nl

[3] De originele titel van de tekst is “Was mich bewegt” en is samengesteld uit teksten uit “Briefe an einen jungen Dichter” van Rainer Maria Rilke, een verzameling brieven waarin Rilke zijn gedachten uit over het omgaan met levensvragen.