27 mrt Als een witte Boeddha in het groen

Als een witte Boeddha in het groen

Er zijn momenten in het leven dat je balans ineens heftig wordt verstoord. Het kan gebeuren door ziekte of verlies, door een moment van openbaring, een nieuw inzicht, of door een confrontatie. Je raakt ontregeld en moet alle zeilen bijzetten om houvast te krijgen en weer een nieuw moment van balans te creëren. ‘In over our heads’ en even weet je niet waar je het moet zoeken, angst en verwarring maken zich van je meester. Het voelt als een storm van binnen en het leidt tot een zoektocht naar houvast en licht.

Afgezien van de moeilijkheid hiervan zijn deze stormen vaak levenslessen, waarin je wijsheid ontwikkelt. Zij geven je bestaan diepgang en maken dat je anderen weer kunt helpen. Volgens de Zwiterse psychiater C.G. Jung word je een ‘wounded healer’; door je eigen persoonlijke worstelingen en wonden te ervaren, ben je beter in staat om anderen te helpen bij het helingsproces.

Als ik terugkijk op de afgelopen 15 jaar van mijn leven dan zijn er kleine en grote stormen geweest, afgewisseld door perioden van relatieve rust. Ik heb soms geleefd in een waas van oncontroleerbare chaos, in paniek, en er is zelfs een moment geweest op de grens van leven en dood. Op dit moment ga ik door een moeilijke periode en er zullen lastige momenten komen in de toekomst, verwacht ik.

Wat heeft mij geholpen in het verleden, vraag ik mij af? Hoe heb ik eerdere crises gehandeld? Wat maakte het voor mij hanteerbaar, milder, maar ook waardevol, een bron van wijsheid? Wat heb ik geleerd? Wat zijn de helpende factoren geweest?

In de eerste plaats ben ik de waarde gaan inzien van spirituele vrienden, mensen die alleen al door hun aanwezigheid mijn lijden in zekere mate hebben verlicht. In de moeilijkste momenten waren er mensen die mij hebben geholpen. Soms gebeurt het ineens onverwachts, iemand belt aan precies op het moment dat ik het nodig heb, dat ik in het diepste dal zit. Soms zoek ik het op, zoals vorig weekend toen ik in het Franciscaner klooster in Denekamp was voor een 4-daagse workshop ‘Verzoening’ van Irène Bakker. Het is vooral de liefdevolle aanwezigheid van de anderen die de inbedding geeft om het proces te kunnen aangaan, om zelf liefdevol aanwezig te kunnen zijn bij wat zich aandient, in mijzelf en buiten mijzelf. Erkenning kunnen geven aan dat wat erkenning nodig heeft. Emoties als angst, machteloosheid, verdriet, hebben ruimte nodig om plaats te maken voor andere gevoelens.

In de tweede plaats waren er steeds cruciale momenten, momenten van overgave, waarin ik verzet en weerstand opgaf. Overgave aan de situatie, niet vechten, maar loslaten, vertrouwen en mijzelf laten meevoeren op de stroom van het leven. Terug naar mijzelf, vertrouwen en rust inademen. Mediteren en ademen. Vertrouwen op liefde. Bij de introductie van de workshop koos ik een plaatje met een witte Boeddha, zittend in een tuin met veel groen. Er stond ook een tekst bij: ‘wees buigzaam, maar laat je niet breken’. Dit raakte mij, vooral die laatste zin, ‘laat je niet breken’.  Als een witte Boeddha in het groen, zo wil ik zijn.

Als laatste: ik zie in dat het nodig is om geduld te betrachten, geduld met mijzelf, met de ander, met het proces. Hierbij nog een kort gedicht dat ik schreef in Denekamp:

Geduld

De magnolia staat op het punt te gaan bloeien

Zij kan haast niet meer wachten om haar schoonheid volledig te tonen

De zon omringt haar roze-rode knoppen met licht en warmte

Geduld, geduld, zegt Irène

Het is nog winter

De zomer zal komen voor de geduldigen