24 apr Helikoptermoeder

Helikoptermoeder

“Je bent een helikoptermoeder’ appt mijn zoon. Je hoeft niets te doen, je hebt al teveel gedaan”. Wat is dat, een helikoptermoeder, en ben ik dat echt? Ik google en zoek het op. Op Wikipedia staat: een helikoptermoeder is een overbezorgde moeder die teveel wil nagaan en regelen wat haar kind doet. En ook: een helikopterouder is een ouder die zijn of haar kind te beschermend opvoedt. Het gaat hierbij om ouders die alles proberen te overzien en te sturen. Van de vriendjes waarmee het kind speelt als het jong is, tot de schoolkeuze, beroepskeuze, partnerkeuze, levensloop en ga zo maar door. Veel ouders gaan hierbij zo ver dat ze constant willen anticiperen op de problemen die het kind in het leven zal tegenkomen (bron: JM Ouders).

Wij zitten in onrustig vaarwater met onze oudste zoon. Hij heeft aangegeven dat hij even afstand wil nemen van ons, want wij hebben ons al teveel bemoeid met zijn leven, vindt hij. Het is al een aantal weken gaande dat ik voel dat hij ons uit de weg gaat. De appjes die hij stuurt zijn verwijtend van toon. Het doet mij verdriet dat hij ons afwijst. Een kind heeft toch zijn ouders nodig, om te helpen, begeleiden waar nodig, om op terug te kunnen vallen? Om even gezellig te gaan eten als hij geen zin heeft om te koken. Alle dingen die ik zelf heb gemist in mijn jeugd en jongvolwassenheid. Maar alle pogingen van mijn kant worden afgewezen. Ik moet zijn behoefte aan afstand respecteren, maar deze beweging van zijn kant maakt mij onrustig en onzeker. Wat heb ik allemaal gedaan of juist niet gedaan, wat heb ik over het hoofd gezien, wil hij het contact ooit weer herstellen? Allerlei vragen razen rond in mijn hoofd en ik loop over van verdriet, ik voel letterlijk pijn in mijn hart. Het is pijn die ik goed ken, die mij doet overstromen en welke mij terugbrengt naar een diep gevoel van eenzaamheid, van verlatenheid. Onze zoon stipt iets aan dat veel verder teruggaat, naar oude pijn die sluimert als een verborgen rivier, soms rustig stromend, soms woest en bruisend, altijd aanwezig. Door de verbinding voor nu te verbreken herinnert hij mij hier aan. Ik huil en ik laat het stromen. Net zolang totdat het weer rustig wordt in mij.

Onze kinderen zijn onze leermeesters. Kinderen confronteren je met ongefilterde waarheden, spiegelen je eigen gedrag en emoties en dagen je uit om te groeien en te evolueren als persoon. Zijn onthullend in hun eerlijkheid. Het is pijnlijk, maar het brengt je uiteindelijk dichter bij de waarheid. Onze zoon is zich van ons aan het losmaken, het is onvermijdelijk. Het losmaken van de ouders is een cruciaal proces waarbij kinderen hun eigen identiteit verkennen, zelfstandigheid ontwikkelen en hun eigen weg vinden in de wereld. Hij heeft ruimte nodig. Begrijpelijk, noodzakelijk, maar het roept zo veel bij mij op. Ik was zelf het kind dat te vroeg volwassen moest zijn, onzichtbare lasten moest dragen en uiteindelijk de onbezorgdheid verloor. Een kind en later een volwassene die graag de touwtjes in handen heeft en houdt. Ik besloot mijn kinderen vooral kind te laten zijn en niet te veel verantwoordelijkheid te geven en heb veel voor hen gedaan, wellicht teveel? Ik heb het zo gedaan, met veel zorg en liefde.

Ik hou van mij kinderen en ben trots op de personen die zij zijn. Hun scherpe observaties, hun eigenzinnigheid, de kracht in hen, het sterk ontwikkelde gevoel van rechtvaardigheid, hun humor, hun warmte. Het vermogen om mensen aan te trekken en te inspireren. Om te creëren, hun moed. Hun jeugd is voorbij, zij staan nu op eigen benen en geven vorm aan hun leven zoals zij dat willen. Een nieuwe tijd is aangebroken, met nieuwe kansen en uitdagingen voor hen en voor mij. Zij zijn alles wat zij nodig hebben. En bij mij resten de herinneringen aan hun jeugd, een mix van vreugde en melancholie, gekoesterd in het hart voor altijd.

Het rumoer van het feest gonst na in de stilte

De goochelaar is uitgespeeld, de poppenkastpoppen zijn opgeruimd 

De dag eindigt, de nacht begint, de magie leeft voort